دژنراسیون کورتیکوبازال یک بیماری نادر است که در آن مناطقی از مغز کوچک می‌شود و سلول‌های عصبی به مرور زمان تحلیل می‌روند و می‌میرند. این بیماری بر ناحیه ای از مغز که اطلاعات را پردازش می کند و ساختارهای مغزی که حرکت را کنترل می کند، تأثیر می گذارد. این انحطاط منجر به دشواری فزاینده در حرکت در یک یا هر دو طرف بدن می شود.

این وضعیت ممکن است باعث ایجاد هماهنگی ضعیف، سفتی، مشکل در تفکر، مشکل در گفتار یا زبان یا سایر مشکلات شود.

علائم

علائم و نشانه های دژنراسیون کورتیکوبازال عبارتند از:

مشکل در حرکت در یک یا هر دو طرف بدن که با گذشت زمان بدتر می شود.

هماهنگی ضعیف

مشکل در تعادل

وضعیت های غیر طبیعی دست ها یا پاها، مانند دستی که مشت گره کرده را تشکیل می دهد.

تکان های عضلانی

مشکل در بلع

حرکات غیر طبیعی چشم

مشکل در تفکر، گفتار و زبان

دژنراسیون کورتیکوبازال طی شش تا هشت سال پیشرفت می کند. در نهایت، افراد مبتلا به سندرم کورتیکوبازال قادر به راه رفتن نیستند.

علل

علل دژنراسیون کورتیکوبازال ناشناخته است، اما تحقیقات نشان می دهد که پروتئینی در مغز به نام تاو ممکن است در این بیماری نقش داشته باشد. تجمع تاو در سلول های مغز ممکن است منجر به زوال آنها و علائم دژنراسیون کورتیکوبازال شود.

مهم است بدانید که می‌توانید علائم و نشانه‌هایی داشته باشید که شبیه دژنراسیون کورتیکوبازال هستند، اما ناشی از بیماری‌های دژنراتیو مغز دیگری مانند فلج فوق هسته‌ای پیشرونده، بیماری آلزایمر، بیماری پیک و بیماری کروتزفلد-جاکوب است. نیمی از افرادی که علائم و نشانه های دژنراسیون کورتیکوبازال را دارند، بیماری دیگری دارند.

عوارض

علائم دژنراسیون کورتیکوبازال به عوارض جدی مانند ذات الریه یا سپسیس، یک پاسخ تهدید کننده زندگی به عفونت، تبدیل می شود. عوارض دژنراسیون کورتیکوبازال در نهایت منجر به مرگ می شود.